17. W miasto *** ***

Następnego dnia rozpoczęli naukę obsługi okularów i komunikatorów.

Kacper był dobrym nauczycielem.

Robert jako rekonwalescent pilnował domu i zdalnie podpowiadał.

Na tablecie wygodnie było przejrzeć mapę razem z zaznaczonymi ludźmi.

Próbowali uruchomić telewizor, ale ten wyraźnie nie chciał współpracować.

Grupa „bojowa” składała się z Kacpra, Karola, Kaśki, Beny, Kola i Fryko do których dołączyły nastolatki Misiek i Gosia z centrum oraz syn Ani, Drewniak.

Na początku Kacper z Karolem prowadzili całą grupę pokazując im skradanie grupowe jak to nazwali.

Potem podzielili się na dwa zespoły którymi przewodziły Bena i Kaśka.

Po tygodniu zaczęli pracować parami.

Bena z Frykiem, Karol z Drewniakiem, Kacper wolał siedzieć w warsztacie i przekazał broń Gosi. Gosia tworzyła parę z Kolem a Kaśka z Miśkiem, który był jej bratem.

Robert postawił na zbieranie danych o terenie i użyciu komunikacji.

Dla treningu zaznaczali na mapie dobre miejsca na postój, drzewa z owocami, leśne barcie i inne ciekawostki.

Jedna dwójka zaznaczała, potem inna musiała tam dotrzeć nie zauważona przez trzecią dwójkę.

Jedna z dwójek zawsze stała na czatach monitorując lornetką teren od strony rzeki.

Zabawa trwała ponad miesiąc, przy okazji spiżarnia zapełniała się.

Robert wymyślił sposób przekazywania pozycji każdej z dwójek przez satelitarną krótkofalówkę.

Krótkofalówek było siedem, Robert zostawił jedną dla siebie, każda dwójka dostała po jednej, jedną na stałe podłączył do systemu dowodzenia a jedna była nadmiarowa.

Zespoły były gotowe do wszelkich akcji.

Andrzej pomógł Robertowi szukać na mapie potencjalnych jednostek wojskowych i komend policji.

Dwie grupy wysłali z zadaniami a przy okazji były też zamówienia na kawę i mydło.

Kolo z Gosią i Karol z Drewniakiem zostali w obozie na wszelki wypadek a przy okazji trenowali sztuki walki, zgodnie ze znalezionymi przez Roberta materiałami.

Z tych kilku kostek pamięci znalezionych w dowództwie, tylko to było przydatne.

Ale mimo wszystko Robert przeglądał w wolnym czasie listy rozkazów i sterty instrukcji do praktycznie wszystkiego co wojskowe.

Robert z Anią, Andrzejem i Siwym obserwowali grupy na mapie i w przypadku wątpliwości, czy dana rzecz jest przydatna ustalali razem cel.

Kaśka z Miśkiem poszli sprawdzić czy przez most w Wyszogrodzie da się przejść. A Bena z Frykiem do Sochaczewa sprawdzić tamtejszą komendę i jednostkę koło lotniska.

Wędrowali nocami, był początek Sierpnia i w dzień było trochę za gorąco na zakrywanie całego ciała.

Robert obserwując obie dwójki zdalnie, uczył się języka znaków jaki wymyśliła Bena.

Poza znakami dłonią, język składał się z szeregu syknięć, kląsknięć i kłapnięć zębami.

Chodziło o to, aby nie wydawać dźwięków charakterystycznych dla żywych stworzeń.

Przy okazji Bena wyjaśniła Robertowi historię powstania ich pseudonimów, chodziło o to, aby dźwięki określające człowieka były wyraźne bez użycia dźwięku.

Zrozumiał dlaczego czasem Bena mówi na niego RoRo.

Kaśka z Miśkiem natrafili na wojskowy transport, ale gogle Kaśki pokazały podwyższony poziom promieniowania, wobec tego ominęli go.

Most był zwalony i nie dawał szansy na przeprawę a w powrotnej drodze natknęli się na stado dzikich psów i musieli przeczekać dzień na drzewie aż sobie pójdą.

Misiek ustrzelił z daleka jelenia, co w końcu odciągnęło psy.

Ciekawsza okazała się wyprawa Beny i Fryka,

Dotarli do jednostki i poza amunicją i kilkoma karabinami wyglądającymi na sprawne, znaleźli drony wraz ze stanowiskiem ich kierowania.

Sprzęt wyglądał na sprawny.

Robert zapakował swoje rzeczy i wyruszył, żeby spróbować je uruchomić.

Podczas gdy Robert szedł, dwójka przeszukiwała teren i zaznaczała ciekawsze rzeczy.