28. Na Mazury

Rano przy śniadaniu rozmawiali jeszcze długo o wspólnej wiedzy.

Mika, rozmawiała z Andrzejem na temat wiedzy zielarskiej i obiecała, że skontaktuje go z ich zielarką i lekarką Tonią, żeby razem zebrali to co wiedzą.

Robert powiedział, że postara się coś wymyślić, aby lekcje prowadzone na Mazurach mogłyby być przekazywane do Domu w formie telekonferencji.

Zapakowali się.

Plan był taki, żeby zabrać rowery, można było na nie więcej wrzucić.

Wanda pod kierunkiem Kacpra uszyła wcześniej sakwy z plecaków wojskowych

Robert chciał zwiedzić Płońsk ze szczególnym naciskiem na komendę policji i jednostkę wojskową w Przasnyszu a już na miejscu zdecydowanie chciał przeszukać poligon w Orzyszu.

Po za tym tereny dawniej zaludnione dawały szansę na znalezienie ciekawych artefaktów.

Zabrał pięć komunikatorów i dwie pary okularów, mieli ich wystarczająco.

Mini drony służyły im ostatnio za przekaźniki, także krótkofalówki satelitarne nie były praktycznie używane i Robert mógł jedną z nich przekazać do bazy na Mazury.

Kacper wysłał D1, żeby ten zrzucił mini drona nad poligonem w Orzyszu z poleceniem wykonania dokładnych zdjęć i próby wyszukania ukrytych konstrukcji.

Mika całkiem sprawnie jeździła na rowerze, próby z wypchanymi sianem oponami dały rezultat.

Teraz gdy mieli koła wypełnione pianką komfort był całkiem inny.

Wisłę chcieli pokonać w Płocku, Robert z Kaśką przeszli tym mostem, jak się okazało, rok wcześniej Mika też tamtędy szła.

Jadąc drogą zatrzymywali się przy resztach ciężarówek i furgonetek wyglądających na solidniejsze.

Przeszukiwali zawartość i ciekawsze znaleziska zaznaczali na mapie.

Transport mebli w jednej z nich oznaczyli jako proste źródło paliwa.

W pewnym momencie natrafili na transporter wojskowy i jemu Robert poświęcił trochę więcej czasu.

Poza kilkunastoma sztukami amunicji znalazł działający celownik do okularów i lornetkę, którą po chwili bawiła się Mika.

Był też całkiem fajny plecak ale pozostawione w nim kiedyś racje żywnościowe żyły własnym życiem i do niczego się nie nadawał.

Gdy zatrzymali się przy którymś z kolejnych TIR-ów, Robertowi już się nie chciało, ale otworzył łomem zabezpieczenia i wszedł do środka.

• Bonanza ! - powiedział.
• Co masz na myśli
• Znaleźliśmy żyłę złota
• To jakieś bele materiału
• Koradon, zbawienie wędkarzy i turystów a w drugiej belce koradon-B
• A konkretniej
• Ten materiał jest bardzo cienki, niepalny, hydrofobiczny, ma dwie strony, czarną i srebrną a przy różnicy temperatury puchnie a ten drugi zielono srebrny – sztywnieje.
• Co to właściwie oznacza ? Bo z całego zdania zrozumiałam, że puchnie i sztywnieje.

Robert mało się nie zakrztusił, ale powstrzymał się od komentarza.

• Znaczy, że możemy wyrzucić nasze ciężkie śpiwory, zobaczysz dziś na postoju zrobię nam nowe.

Wyciął z beli dwa kawałki po trzy metry jak mówił na śpiwory i jeszcze ze dwadzieścia na potem i ze dwadzieścia z drugiej, zielonej belki

Materiał był bardzo lekki i pakował się znakomicie.

Kawałek trzy metry na dwa metry mieścił się w małej ładownicy.

Reszta weszła do opróżnionego worka po śpiworze.

• Szkoda, że nie mam nożyczek, ale właściwie jakieś powinniśmy znaleźć w którejś z apteczek.

Jechali dalej a Robert sprawdzał samochód po samochodzie, w końcu znalazł nożyczki.

Wieczorem, gdy rozpalili ognisko, Robert wyciągnął materiał na śpiwór.

Podgrzewał krawędź srebrnej strony nad płomieniem rozpalonej w tym celu kuchenki.

Srebrna warstwa topiła się i Robert przyciskał dwa kawałki materiału do siebie używając stopionej części jak kleju.

Po kilku minutach miał worek, zrobił cięcie kilkanaście centymetrów od jednego z końców, tak, że uzyskał rodzaj kaptura.

Całość przypominała śpiwór, ale wyglądała strasznie cieniutko.

Wejdź do środka, zaraz sama zobaczysz.

Mika weszła do przygotowanego worka i co ją całkowicie zaskoczyło, materiał zaczął puchnąć.

Mimo, że Robert to powiedział, nie za bardzo sobie to wyobrażała.

Już po chwili było jej wygodnie, nie czuła ziemi a otaczał ją rodzaj ciepłej kołderki.

• Fajne, jak to się składa – wyszła z worka.
• Przerzuć na drugą stronę, temperatura się wyrówna i znowu będzie cienki.

Śpiworek znowu zajmował bardzo mało miejsca.

Tymczasem Robert zrobił już drugi taki worek.

• Ten jest dla ciebie, możesz wyrzucić śpiwór.
• A co zrobisz zresztą materiału ?
• Jeszcze nie wiem, na pewno chciałem sobie zrobić kamizelkę a może i skarpety.
• Dziś się ciepło wyśpimy

Woda się zagotowała, napili się herbary i podczas gdy Robert piekł mięso z upolowanego królika, Mika patrzyła w gwiazdy.

• Stawiać namiot ? - Zapytała
• Sprawdzałem teren, jest bezpiecznie, a padać raczej nie będzie, połóżmy śpiwory na płachcie z koradonu, najwyżej się nią przykryjemy.
• Też miło, można popatrzeć w gwiazdy.

Zjedli.

Robert umył ręce pobrudzone tłuszczem,

• Chodź do mnie – powiedziała.
• Już zaraz się kładę
• Chodź przytul się
• Zimno ci ?
• Ciepło, ale chodź, przecież widzę, że komunikacja nie była jedynym powodem tego, że ze mną pojechałeś, ja też cie chcę, chodź.

Robert nie zadawał więcej pytań.

Noc była cudowna.