40. Kurs polowania ***

Postanowiła iść do Płocka.

Znalazła tam gniazda piszczaków i uważała, że częścią jej szkolenia powinno być zachowanie się, gdy w okolicy są te stworzenia.

Po drodze tropili króliki.

Gdy nie potrzebowali jedzenia, Anik używał tępo zakończonych strzał.

Chodziło o to, by zwierzęciu nie zrobić krzywdy a przy okazji sprawdzić postępy i zbudować element szkolenia.

Nagrywali na dwa kaski a Anik w bazie składał z zebranego materiału środowisko szkoleniowe i poszczególne ćwiczenia.

Bena pokazywała jak podejść zwierzę, jak je zlokalizować na skanerach.

Zwracała dużą uwagę na zwyczaje i standardowe zachowania się zwierząt.

Skanery nie mogły zgadnąć tego, że stado saren spłoszy się czując ich zapach i zacznie uciekać w grupie.

Pokazała kiedy łoś może zaatakować człowieka i jak tego uniknąć.

Pokazała jak rozpoznać tropy bez użycia modułu tropiciel i jak ocenić czas, kiedy zwierzę tędy ostatnio przechodziło.

Nagrali szkolenie o polowaniu na dziki z drzewa.

Bena pokazała jak rozsypać żołędzie, żeby same podeszły pod cel.

Jeszcze przed wyprawą zebrała kilka małych szklanych buteleczek w które pracowicie wrzucała drobne monety zabrane od Kacpra.

Kacper prosił wszystkich o zbieranie monet ale te najmniejsze nie były mu do niczego przydatne przy jego nowej kuszy.

Buteleczkę przyczepiało się do grotu strzały za pomocą roztopionego plastiku.

W momencie rozbicia się na kawałku muru buteleczka tłukła się a monety rozsypywały się robiąc hałas.

Wykorzystywała ten pomysł wielokrotnie jak jeszcze przemieszczali się po Warszawie, żeby odciągnąć piszczaki.

Gdy doszli do mostu, okazało się, że fala wywołana bombami, pierw z północy a później z południa bardzo naruszyła konstrukcję.

Na obrazie z drona nie było tego widać,  tam gdzie kiedyś nawierzchnia zapadła się pod wodę pod spodem nie było już nic.

Musiało to się stać po przejeździe transportera, bo z tego co wiedziała transporterem nie mieli problemu z przejazdem.

Widać przejazd był ostatnią rzeczą, którą wytrzymał most.

Jakimś cudem wytrzymała jedna z barierek i tylko ona, a właściwie jej poręcz łączyła przęsła mostu.

Dalej cała konstrukcja trzeszczała.

Bena zaraportowała stan do bazy i ustalili, że dopóki się da, spróbują przeciągnąć długą linę, aby na przyszłość dało się jakoś przejść.

Bena nie miała takiej liny, także sprawę budowy przeprawy dla innych, trzeba będzie przełożyć na później.

W zimę rzeka będzie skuta lodem, powinno być prościej.

Z drugiej strony zimy były teraz bardzo srogie.

Już padał śnieg mimo, że dopiero zaczął się listopad a w styczniu i lutym było na tyle zimno, że nie dawało się oddychać.

Znaleziony termometr na chopina pokazywał w dzień poniżej czterdziestu stopni mrozu a nocą dochodziło nie raz do minus sześćdziesięciu.

Bena liczyła na to, że śpiworki z koradonu zdecydowanie zmienią ich sposób podróżowania zimą.

Koradon nazywali potocznie puchniakiem a koradon-B sztywniakiem.

Namiot, który zbudowała miał podłogę z puchniaka, z miejscem na kuchenkę ze sztywniaka na środku, ściany ze sztywniaka sklejonego z puchniakiem dla izolacji a na dachu zamykany kominek, który usztywniał się całkowicie, gdy w środku uruchamiała kuchenkę.

Testowała go kilka dni, musiała być pewna, że namiot nie zapali się od działającej kuchenki.

Po drodze zbierali na wszelki wypadek paliwo z napotkanych samochodów.

W końcu doszli do Płocka.

Piszczaki żyły dalej, na blokowiskach oni zatrzymali się w domku, w którym wcześniej zatrzymał się Robert z Kaśką.

Dziś tu przenocują a jutro dotrą na tereny okupowane przez piszczaki i zastanowią się jak przygotować tę część szkolenia.

Wieczorem długo składali zebrany materiał.

Potem zjedli i położyli się spać