36. Baza ***

Rano jeszcze przed budzikiem odezwała się Natalka

• Ciemno tu, kiedy wrócę do Mamy ?

Robert zapalił lekkie światło, Mika też się obudziła.

• Wykąpiemy się, przebierzemy, zjemy śniadanie i wracamy.

Trochę śmiechu było przy nauce korzystania z toalety i prysznica.

Robert wrzucił ich ubrania do pralni i założyli szlafroki.

Na Natalce szlafrok strasznie wisiał.

Usiedli w jadalni.

Robert zamówił śniadanie w automacie a dla siebie dodatkowo kawę.

System podał grzanki z jakąś pastą przypominającą powidła.

Było to całkiem smaczne.

Po śniadaniu odebrał z pralni suche i czyste rzeczy.

• Dawno nie byłam tak czysto ubrana – powiedziała Mika.
• Technologia – podsumowała Natalka.
• A ja widzę wszystkie zwierzątka, tego jest strasznie dużo, chyba się gubię.

Robert podłączył się do jej kasku i uruchomił filtry.

• Teraz lepiej ?
• Trochę, ale muszę się do tych literek przyzwyczaić.

Robert przełączył kask Natalki w tryb użytkownika, na wszelki wypadek, tak, żeby nic nie poprzestawiała.

• To jeszcze robimy kask dla Moniki i wracamy do mamy – powiedział.
• Dobrze, bo tu jest dziwnie.

Zeskanowali Mikę, wszystko było w porządku, Robert przemontował zestaw.

Wyszli na zewnątrz.

Robert zamknął za nimi główne wejście i pojechali do osady.

Mama Natalki bardzo cieszyła się z cudownego ozdrowienia córki.

Robert bardzo urósł w oczach lokalnej społeczności.

Jeszcze bardziej gdy skonfigurował kaski dla Aleksa i Karola i jednego ze strażników.

Okulary które wcześniej używała Mika, przystosował dla Łukasza ii skonfigurowała centrum komunikacyjne.

Swojego starego drona zawiesił centralnie nad obozem, teraz będzie używał tego z bazy.

• Jest takich więcej ? - Zapytał Karol
• Doprowadzisz ludzi do bazy, to każdy dostanie.
• Ale jak wszystkich naraz ?
• Dwóch weźmiemy na quada, Wszystkich naraz chyba nie chcesz wysłać ?
• To jak ci wrócą to wyślę następnych
• Ja ich poprowadzę, jestem ciekaw tej bazy – powiedział Łukasz
• Dobrze, zapraszamy
• A Natalka długo ma nosić te opaski ? - Zapytała Zosia, mama Natalki.
• Na razie nie zdejmujcie, system przy okazji zaszczepił ją na wszystkie znane mu choroby i nie wiem jak ona zareaguje, a tak ma badania pod ręką.
• Ale ja chcę to nosić, dzięki temu widzę więcej.
• Widzisz – uśmiechnęła się Mika.
• Inne dzieci też trzeba przebadać – powiedział Robert.
• Ale najpierw strażnicy, jak widzą więcej to jest bezpieczniej, zaraz powinni wracać kurierzy z różnych części świata, zima już blisko, oni też potrzebują kasków, chyba najbardziej.

Dobra to dwóch na pakę i wracamy.

Robert Wykonał tego dnia kilkanaście kursów w obie strony, tak było szybciej niż pozwalać im chodzić.

Wszyscy strażnicy mieli już kaski.

Następnego dnia przewoził dzieci.

Mika w tym czasie przechodziła szkolenia wirtualnym labie.

Było tego strasznie dużo, ale na razie wybierała najbardziej potrzebne.

Po szkoleniu z używania kasku i sprzętu osobistego, nauczyła się jeździć quadem i trzeciego dnia, gdy przewozili resztę osób z osady pomagała na drugim quadzie.

Wychodziło jej to trochę nieporadnie ale po dwóch kursach do bazy i z powrotem załapała.

Robert znalazł wieczorem szkolenia dostępne bezpośrednio z kasków i cała osada uczyła się nimi posługiwać.

Wyglądało to trochę śmiesznie, ludzie chodzili po okolicy i machali rękami, potem podobnie w parach a na końcu w grupkach kilkuosobowych.

Dzieciaki miały naprawdę świetną zabawę strasząc króliki i ptaki.

W całym tym zamieszaniu wrócił pierwszy z czterech kurierów, Arek.

Był strasznie zdziwiony i nie wiedział co się właściwie dzieje.

Łukasz zarządził, że kurierzy powinni trafiać do bazy, bo tam było bliżej do systemów komputerowych i całego sprzętu.

Arek przyniósł rewelacyjne informacje o możliwościach zbudowania młyna wiatrowego ale przy lokalnych znaleziskach jego informacje nie były tak ekscytujące jak się spodziewał.

Mika, przydzieliła mu pokój, przygotowali dla niego sprzęt. I rozpoczął zestaw szkoleń w wirtualnym labie.