32. Legenda

Następnego dnia dotarli w końcu do osady.

Robert z radością oparł rower o ścianę.

• Mam nadzieję, że przez następne kilka dni nie wejdę na rower, zmęczył mnie.

Przywitali ich ludzie, Mika skierowała się do jednego z domków i pociągnęła za sobą Roberta,

Robert już wiedział, że w tym świecie powitania następują tak naprawdę po zdjęciu gogli i chust z twarzy.

Weszli, zdjęli gogle, chusty i poncza.

Witał ich staruszek ćmiący długą fajkę.

Robert zwrócił na to uwagę, bo nie widział jeszcze, żeby ktoś z przeżylców palił.

• Tato, to jest Robert, on jest całkiem najstarszy.
• Ludzie w Warszawie bezpieczni ? Szybko wróciłaś.
• Jak tam dotarłam miasto było opuszczone a ludzie przenieśli się w bezpieczne miejsce
• Witam Robercie, mam na imię…

Ojciec Miki zatrzymał się patrząc na Roberta i wyglądało jakby zasłabł, fajka wypadła mu z dłoni, usiadł.

• Co się stało ?
• To chyba nie możliwe, czy Pan Sajgon ?

Robert popatrzył się uważnie na staruszka a reszta wyraźnie nie rozumiała co się dzieje.

• Tak, tak na mnie mówili znajomi, Pan mnie zna ?
• Jakim cudem Pan, Pan się nie zestarzał....
• Byłem zahibernowany prawdopodobnie przez czterdzieści lat.
• To by się zgadzał...
• Ale skąd ?
• Przepraszam, za to „Pan” też przepraszam, teraz tak się nie mówi, już wyjaśniam.
  Pamięta pan Jana Kwiatkowskiego ?
• Jasia, no jasne, że pamiętam, ostatnie dwa lata ze mną pracował, świetny młody chłopak.
• Jestem jego synem
• Łukasz ?

Staruszek wyraźnie się ożywił.

• Tak to ja, pamiętam jak na firmowym pikniku uczył pan, uczyłeś dzieciaki rozpalać ogień i budować domki z patyków.
• Z mojej perspektywy to było w zeszłym roku.
• Kilka razy ta nauka uratowała mi życie, ojciec często cię wspominał już po katastrofie,
  „Jakby był z nami Sajgon byłoby prościej, on wie tyle rzeczy”.
• Dziękuję, ja po prostu miałem takie nieprzydatne wtedy hobby.
• A pan nie był, nie byłeś prepersem ?
• Nigdy nie rozumiałem prepersów, nie byłem, oni składowali setki niepotrzebnych rzeczy i zapasy jedzenia, które usidlały ich w jednym miejscu bez możliwości wędrówki a ja lubię wędrować.
• Mam do Ciebie tyle pytań, ale jedno czeka już strasznie długo, dlaczego „Sajgon” z tego co pamiętam, to oprócz nazwy miasta potoczne określenie całkowitego chaosu..
• To proste, jak u klienta był chaos i panika, taki sajgon właśnie, to zawsze wysyłali mnie druga rzecz, to stara wojskowa kurtka w której chodziłem
• Pamiętam tę kurtkę
• Na obecne warunki ponczo jest bardziej praktyczne.
• Co się stało z ojcem, z Anią znaczy Twoją matką ?
• Wyjechaliśmy do dziadków na święta, tu niedaleko. Matkę złapała zaraza prawie od razu. Potem dziadków. Wtedy ojciec wziął strzelbę dziadka i poszliśmy do tych domków nad jezioro, były nowe, ogrzewane drewnem w kominku, zbudowano je dla turystów ale jeszcze nie przyjechali, nigdy nie przyjechali.
  Pomyślał, że nie ma tu wirusa i miał rację.
  Umarł jak Monika była mała, ze starości.
• Monika ? - Robert popatrzył się na Mikę
• Nikt tak do mnie nie mówi, czasem tata.

Usiedli do stołu, omówili plany Roberta, Łukasz przypomniał o szkole policji w Szczytnie, którą warto by przeszukać.

Połączyli się z Domem i nawiązali pierwszą konferencję.

Podano placki kukurydziane i gulasz.

Późną nocą Mika zabrała Roberta do swojego pokoju.

• Sajgon.
• Coś nie tak ?
• Byłeś dla mnie legendą, jedną z wielu opowiadanych przez ojca, księciem z bajki i teraz Cię mam.
  Wielokrotnie zastanawiałam się jak taka legenda jak ty sprawdziła by się w naszym świecie.
  Teraz widzę, że nie dość, że ojciec nie przesadzał, to jeszcze Cię nie docenił.
• Stawiasz mi bardzo wysoko poprzeczkę, mogę nie dać rady nawet po drabinie.
• Kąpiemy się ? Woda w jeziorze jeszcze ciepła ?
• Nie odmówię, muszę się po tej drodze opłukać.

Kąpiel skończyła się w łóżku, a następnego dnia długo nie wstawali.